Apokawixa

Gdzie obejrzeć Apokawixa film online?

Apokawixa: Film przedstawia historię grupy maturzystów, którzy – zmęczeni pandemią – postanawiają zorganizować nad morzem imprezę życia. Mimo niepokojąco wysokiego stężenia sinic w Bałtyku, pierwszego od tysiąca lat całkowitego zaćmienia słońca i dziwnych przypadków zakażeń, młodzi ludzie robią to, co potrafią robić najlepiej – imprezują, piją alkohol i uprawiają miłość. Zmartwienia pewnie przyjdą i każdy na swój sposób się z nimi zmierzy, ale teraz jest teraz i nie ma sensu myśleć o jutrze. Czy można im się jednak dziwić? Po długim czasie siedzenia w domu wreszcie mogą nadrobić stracony czas, wprawiając swoje ciała w rytm muzyki Grubsona. Można zresztą zaryzykować stwierdzenie, że poetyka Żuławskiego w tym filmie jest trochę jak kolejny wers rapowego kawałka: tańczyć, ile wlezie, bo w sumie nie wiadomo, ile zostało nam czasu.

Fabuła filmu

Fabuła nie jest specjalnie skomplikowana, ale aktorsko wyciągnięto z niej maksimum. Kapitalnie radzi sobie cała obsada złożona z początkujących aktorów, którym można wróżyć wielką przyszłość. Brzmią jak osoby, które dopiero odebrały swoje dowody i czują się znakomicie w swoich rolach, które na minimalnym poziomie zostały zniuansowane o pewne osobiste dramaty. Drugi plan również trzyma wysoki poziom i tutaj szczególnie brawa dla Sebastiana Fabijańskiego, który przypominał trochę postać z serii Mad Max i Cezarego Pazury, któremu chyba służy towarzystwo młodej obsady.

Recenzja filmu

W filmie Żuławskiego są momenty słabsze, jak wspomniane wyżej niektóre gagi, ale też słabiej wypada próba wprowadzenia melancholijnych tonów. Jest moment, w którym bohaterowie dostają chwilę na powiedzenie sobie kilku cierpkich słów i wygląda to trochę jak doklejone na siłę. Kiedy cichnie muzyka, nie dzieje się z filmem Żuławskiego najlepiej, ale kiedy decybele ponownie skaczą, mamy sto procent świeżej i pomysłowej zabawy. Na ekranie jest istne szaleństwo i mimo dwóch godzin nie ma ani jednego momentu nudy, a to wcale nie jest takie oczywiste. Dużo jest tutaj samoświadomości, traktowania rzeczy z dystansem. I nie chce mi się specjalnie narzekać na sposób, w jaki naciska się na odcisk pewnym grupom. Gatunkowa strona jest ograna znakomicie, a żart z „vege zombie” zapamiętam na długo. Kwestia humoru i konwencja filmu o zombie (która momentami jest wyłącznie dodatkiem) zawsze będzie mocno osobista, ale cieszę się, gdy patrzę na rozwijający się nurt polskiego kina gatunkowego. Oby na tym się nie skończyło.